Robinia akacjowa (Robinia pseudoacacia)

Jeszcze niedawno kwitły kasztanowce, a już teraz w mieście zachwycają piękne zwisające grona białych motylkowatych kwiatów z  oliwkowożółtawym kielichem na drzewach i krzewach robinii akacjowej (Robinia pseudoacacia). 

W Leżajsku stare drzewa robinii akacjowej potocznie zwanej akacją można zobaczyć wzdłuż ulicy Mickiewicza, na odcinku od Sądu w kierunku dworca PKP do Klasztoru. Drzewa akacjowe rosną naprzemiennie z kasztanowcami i lipami. Akacje mają charakterystyczne podłużnie spękane konary i fantazyjnie powyginane gałęzie. W okresie kwitnienia ma charakterystyczny intensywny i przyjemny zapach kwiatów. Trzeba się pośpieszyć, bo drzewa kwitną zaledwie kilkanaście dni. 

Wszędobylska robinia rośnie w parkach i ogrodach, wzdłuż wielu innych dróg, na skrajach lasu, a także w formie zdziczałych krzewów wzdłuż torów kolejowych. 

Robinia akacjowa należy do najważniejszych drzew pszczelarskich, najbardziej miododajnych i pachnących drzew uprawianych w Polsce. Łagodny w smaku miód akacjowy uznawany jest za smaczny, zdrowy o właściwościach leczniczych.

Kora, liście i nasiona robinii akacjowej są trujące nie tylko dla ludzi, ale także dla wielu zwierząt (szczególnie koni). Co ciekawe, kwiaty są jadalne.

Cechą rozpoznawczą robinii akacjowej są jej nieparzystopierzaste liście, złożone z kilkunastu małych, owalnych, całobrzegich listków.

Po przekwitnięciu z kwiatów rozwijają się owoce, którymi są płaskie strąki z nasionami (podobne do występujących u grochu; stąd nazwa alternatywna "grochodrzew").

Sprowadzona prawie 500 lat temu z Ameryki Północnej robinia akacjowa miała wystarczająco dużo czasu, aby stać się w Europie (także w Polsce) jednym z najpopularniejszych drzew ozdobnych i użytkowych. 

Drewno 'akacji' ma dużą wartość opałową, jest używane do budowy elementów mostów, statków i innych konstrukcji wodnych, produkuje się z niego wiosła, słupy zakopywane w ziemi, sklejki odporne na warunki pogodowe, meble ogrodowe, trzonki młotków i siekier, szczeble drabin itp. Stanowi cenny surowiec w stolarstwie, tokarstwie, przemyśle meblarskim oraz papierniczym.

Trzykrotka wirginijska i żarnowiec miotlasty

Trzykrotka wirginijska Tradescantia virginiana ang. Virginia spiderwort podobno nie występuje w stanie dzikim, bo jak wyczytałam powstała w wyniku skrzyżowania kilku gatunków trzykrotek pochodzących z Ameryki Północnej. Rodzina: Commelinaceae – komelinowate. 
Kilka kęp tej ciekawej byliny, ok. 40 cm wysokiej o długich trawiastych liściach znalazłam na skraju lasu pośród obficie kwitnących krzaków żarnowca miotlastego, w pobliżu ogródków działkowych w Leżajsku. Stanowisko znalezionej trzykrotki nietypowe, trzykrotka wirginijska wymaga próchniczej i wilgotnej gleby, tymczasem ta rośnie na piaszczystych nieużytkach. 

Trójpłatkowe, fioletowoniebieskie kwiaty, na tle płatków wyraźnie zaznaczone żółte, dość duże pylniki (po 6 szt.). Kwiaty wyrastają po kilka w kątach górnych liści. Mają szypułki i kielichy kwiatowe pokryte włoskami. Kwiaty trzykrotki wirginijskiej otwierają się wczesnym rankiem a zamykają wczesnym popołudniem w słoneczne dni. 

Dłużej pozostają otwarte w pochmurne dni lub gdy roślina pozostaje w cieniu. Odmiany ogrodowe mogą mieć kwiaty o barwie białej, niebieskiej, czerwonej lub fioletowej.

 

***

Żarnowiec miotlasty (Cytisus scoparius) - kwiaty żółte, duże, osadzone po jednym lub dwa w kątach liści wzdłuż prawie całych pędów. Pręcików 10 zrośniętych w rurkę, słupek jeden. Kwitnie co 2 - 3 lata, a poza nimi sterczą tylko z ziemi suche krzaczaste badyle, z których kiedyś robiono miotły. Roślina lecznicza - uzyskuje się z niej sparteinę. Po przekwitnięciu ma strąki jak groszek albo bób (należy do rodziny bobowatych).