Królowe mrówek

Udało mi się zaobserwować w ogrodzie pod drzewami kilka mrówczych gniazd, z których wyfruwało setki latających mrówek. Ich duże skrzydła, większe przednie oraz mniejsze tylne błyszczały srebrzyście w promieniach słońca. 
Mrówki żyją w koloniach składających się z dużej liczby osobników podzielonych na wyraźne kasty. Założycielką kolonii jest zapłodniona samica – królowa, która w okresie rójki ma skrzydła. Skrzydła mają również godujące samce, których liczba w kolonii znacznie przewyższa liczbę samic. Zadaniem samców jest tylko zapładnianie samic podczas rójki. Po zakończeniu godów samice i samce tracą skrzydła. Jedynym obowiązkiem królowej jest składanie jaj.Dojrzałe kolonie mrówek, produkują co roku uskrzydlone formy płciowe. Samce oraz „królewny” wzbijają się w niebo, znajdują partnera z innego gniazda i kopulując opadają na ziemię, a następnie wzlatują osobno w górę i zmieniają partnerów. Samce po wykonaniu swojej roli giną, natomiast młode królowe opadają po rytuale na ziemię i odrzucają skrzydła.

W Polsce stwierdzono dotychczas występowanie około 60 gatunków mrówek. Mrówki można spotkać praktycznie wszędzie – w lesie, na łące, w mieście, a nawet w domu. Ich wielkość, kolor i zachowania są bardzo zróżnicowane i mogą być obiektem bardzo ciekawych obserwacji. Wielkość krajowych mrówek waha się między 1,5 mm (robotnica Solenopsis fugax), a 18 mm (królowa C. ligniperdus).

Najpospolitszym krajowym gatunkiem jest Lasius niger – hurtnica zwyczajna, którą można spotkać praktycznie w każdym zakamarku.

Królowe wychowujące potomstwo klasztornie, szukają dogodnego miejsca na budowę gniazda, a następnie wykopują małą jamkę i zamykają się w niej od środka. To miejsce staje się początkiem przyszłej kolonii. Po złożeniu kilkunastu do kilkudziesięciu jajek, królowa czeka na wyklucie się larw. Gdy to się stanie, karmi je własną śliną do momentu w którym urosną i zamkną się w kokonie w postaci poczwarki. Larwy oczywiście potrzebują pokarmu bogatego w białko, które jest podstawowym elementem budulcowym ich ciała. Królowa metabolizuje więc mięśnie skrzydeł, które nie są jej już potrzebne – właśnie po nich, można odróżnić królową od robotnicy. Spalanie mięśni można porównać do spalania tłuszczu – dzięki temu królowa nie potrzebuje pokarmu zewnętrznego. Po przepoczwarzeniu, wylęgają się pierwsze karłowate robotnice, które wychodzą z gniazda i dostarczają swojej matce pierwszy pokarm. Dalej kolonia rozwija się już normalnie, produkując kolejne robotnice.

Królowe z reguły są większe i posiadają dość masywny odwłok (nie zawsze!)

Podstawową cechą rozpoznawczą królowych są rozbudowane mięśnie skrzydeł ukryte pod masywnym tułowiem. Duża mrówka mająca pokaźnego „garba” to na 99% królowa.

Źródło:

ATLAS - WYBRANE KRÓLOWE MRÓWEKKRAJOWYCH
Anatomia mrówki