Rudbekia i jeżówka pochodzą z Ameryki Północnej i są ze sobą spokrewnione. Obie rośliny należą do rodziny astrowatych, a łączy je taka sama budowa kwiatostanu – koszyczka.
Rudbekie to rośliny jednoroczne, dwuletnie lub byliny, rosnące z powodzeniem kilkanaście lat na jednym stanowisku. Jeżówki natomiast to krótkowieczne byliny (efektowne 3–4 sezony). Między rudbekiami i jeżówkami jest wiele podobieństw. Są to rośliny tworzące kępy o wzniesionych, sztywnych pędach. W zależności od gatunku rudbekie osiągają od kilkudziesięciu cm do 2 m wysokości, jeżówki natomiast dorastają do 150 cm wysokości. Mimo znacznych rozmiarów nie mają tendencji do pokładania się i nie wymagają stosowania podpór. Liście mają pojedyncze, jajowato lancetowate, naprzemianległe, zazwyczaj ciemnozielone. Niektóre gatunki mają łodygi i liście owłosione.
Kwiatostanem jest koszyczek złożony z dużych, brzeżnych kwiatów języczkowych o jaskrawych kolorach. W środku znajdują się małe kwiaty rurkowe.
Kolory kwiatostanów rudbekii i jeżówki są zróżnicowane.
Kolory kwiatostanów rudbekii i jeżówki są zróżnicowane.
Rudbekia ma kwiaty języczkowe żółte (najpopularniejszy kolor), żółto-czerwone, żółto-brązowe, rdzawe, a kwiaty rurkowe zielone, rdzawe, purpurowe, brązowe, czarne.
Ulistnienie skrętoległe. Dolne liście szerokojajowate z ostrym końcem i ząbkowane, górne lancetowate i całobrzegie. U typowej formy są szorstko owłosione. Wytwarza rozłogi, za pomocą których rozmnaża się wegetatywnie.
Jeżówka ma kwiaty języczkowe białe, kremowe, żółte, pomarańczowe, różowe, czerwone, purpurowe, a kwiaty rurkowe zielone, rdzawe, żółte, pomarańczowe, czerwone, purpurowe.
Gatunki rudbekii:
Rodzaj rudbekia (łac. Rudbeckia) obejmuje około 15 gatunków. W Polsce w środowisku naturalnym występują tylko dwa gatunki rudbekia naga (Rudbeckia laciniata) i rudbekia owłosiona (R. hirta). Są to tzw. agriofity, czyli rośliny obcego pochodzenia, które zdołały się zadomowić w obcym siedlisku.
Gatunki rudbekii:
Rodzaj rudbekia (łac. Rudbeckia) obejmuje około 15 gatunków. W Polsce w środowisku naturalnym występują tylko dwa gatunki rudbekia naga (Rudbeckia laciniata) i rudbekia owłosiona (R. hirta). Są to tzw. agriofity, czyli rośliny obcego pochodzenia, które zdołały się zadomowić w obcym siedlisku.
Obecnie w Polsce uprawianych jest kilka gatunków rudbekii:
- rudbekia błyskotliwa (Rudbeckia fulgida Aiton) – gatunek uprawiany, najpopularniejsza, tworząca gęste kępy
- rudbekia dwubarwna (Rudbeckia bicolor Nutt.) – gatunek uprawiany
- rudbekia lśniąca (Rudbeckia nitida Nutt.) – gatunek uprawiany, tworząca mniej okazałe kępy
- rudbekia naga (Rudbeckia laciniata L.)
- rudbekia okazała (Rudbeckia speciosa Wender) – gatunek uprawiany
- rudbekia owłosiona, r. ostra (Rudbeckia hirta L.) - jednoroczna
rudbekia dwubarwna (Rudbeckia bicolor) |
rudbekia błyskotliwa (Rudbeckia fulgida Aiton) |
rudbekia dwubarwna (Rudbeckia bicolor) |
rudbekia dwubarwna (Rudbeckia bicolor) |
rudbekia błyskotliwa (Rudbeckia fulgida Aiton) |
Nazwę rudbekia nadał roślinie Karol Linneusz – sławny szwedzki przyrodnik, który chciał w ten sposób uhonorować jednego ze swoich zdolniejszych uczniów – Olafa Rudbecka.
Rodzaj jeżówka (łac. Echinacea) liczy 9 gatunków. W Polsce uprawiane są trzy gatunki:
- najpopularniejsza jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea),
- jeżówka blada (Echinacea pallida) o wąskich zwisających płatkach kwiatów języczkowych i
- jeżówka wąskolistna (E. angustifolia) – blisko spokrewniona z jeżówką purpurową, ale o węższych liściach.
Nazwa jeżówka – Echinacea pochodzi od greckiego słowa „echinos”– jeż, i właśnie środek kwiatostanu jeżówki przypomina to zwierzątko.
Jeżówka purpurowa to także roślina lecznicza.
Indianie Ameryki Północnej stosowali jeżówkę purpurową w leczeniu różnych dolegliwości, Komanczowie w bólu zębów i gardła, a Indianie ze szczepu Sioux przeciwko wściekliźnie oraz we wszelkich stanach zapalnych. Współczesna medycyna także wykorzystuje jeżówkę purpurową. Jeżówkę stosuje się w stanach zapalnych, przeziębieniach, alergiach skórnych, astmie, oparzeniach. Surowcem zielarskim są kwiaty oraz korzenie 4-letnich roślin.
Jeżówka purpurowa to także roślina lecznicza.
Indianie Ameryki Północnej stosowali jeżówkę purpurową w leczeniu różnych dolegliwości, Komanczowie w bólu zębów i gardła, a Indianie ze szczepu Sioux przeciwko wściekliźnie oraz we wszelkich stanach zapalnych. Współczesna medycyna także wykorzystuje jeżówkę purpurową. Jeżówkę stosuje się w stanach zapalnych, przeziębieniach, alergiach skórnych, astmie, oparzeniach. Surowcem zielarskim są kwiaty oraz korzenie 4-letnich roślin.
Linki:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz